Schrijven
30 september 2016 - Ridderkerk, Nederland
Hii there,
zoals ik jullie al eerder verteld heb hou ik van schrijven. Ik hou ook van lezen en al vanaf kleins af aan is het echt een droom van me om een boek te gaan schrijven. Nu ben ik begonnen aan een autobiografie. Tot nu toe ging alles redelijk, soms was het een beetje zoeken naar woorden maar uiteindelijk kwam ik er wel uit.
Nu ben ik bij het begin van iets heel moois maar wat nog steeds heel veel pijn doet en het is heel confronterend om alles weer omhoog te halen. Alles vanaf begin af aan opnieuw te moeten herleven. Ik had om eerlijk te zijn niet verwacht dat het me zo moeilijk zou afgaan.
Naast dat ik er moeite mee heb weet ik ook dat ik, ook bij dit stuk, moeite ga hebben met het vinden van de juiste woorden. Soms kom je gewoon woorden tekort om iets te zo te beschrijven dat mensen echt weten wat je voelt, wat er gebeurd, wat er in je omgaat. Gelukkig heb ik een heel mooi dagboek waar ik in die tijd ook veel gebruik van heb gemaakt dus zal ik die er zeker naast leggen maar ik denk dat ik ook daar niet de juiste woorden in ga vinden.
Hopelijk geeft mijn reisje naar Dublin ook een kans om verder te schrijven want thuis schrijf ik eigenlijk alleen wanneer ik een moment van inspiratie heb. Net als het bloggen eigenlijk. Ik kan niet schrijven zonder dat ik inspiratie heb haha.
Dus ben je een schrijver, lees je dit fantastische stukje over mijn struggles en heb je tips? Dan zijn die van harte welkom! Want ik heb geen idee waar ik aan begonnen ben eigenlijk hahaha.
Lots of love,
Naompje
Ik probeer altijd zo gedetailleerd mogelijk te schrijven, maar ook wat je voelde (lichamelijk en om je heen), wat je om je heen zag etc. Bijvoorbeeld: 'Terwijl hij in zijn auto stapt om weg te rijden, zie ik dat hij nog een laatste blik naar me werpt. Op dat moment wil ik hem toeroepen wat voor een klootzak het is. Of hij beseft dat hij zojuist mijn hart uit mijn borstkas heeft gerukt en hoe hij me aan het lijntje heeft gehouden. Ik wil tegen hem gillen, krijsen, al is het maar iets zodst, ik hem kan laten weten hoe kwaad ik op hem ben. Tegelijkertijd wil ik hem wanhopig smeken om niet weg te gaan. Om niet de stap te nemen om weg te rijden. Maar voordat ik mijzelf zodanig uit de shock toestand heb gekregen om daadwerkelijk wat te gaan zeggen kijk ik enkel nog tegen een stel achterlichten aan. Ik voel hoe mijn benen het onder me beginnen te geven en ik laat me onvrijwillig op de koude stenen zakken. Ik voel de kou en nattigheid van de herfstbladeren op de grond onder me en ik breek. Ik begin oncontroleerbaar te huilen en het liefs krul ik me ter plekke op tot de foetus houding. Dat ik inmiddels compleet doorweekt ben kan me niks schelen, het enige wat ik wil is dat hij terug komt met het hart wat hij zojuist uit me rukte en dat hij het terug stopt. Dat hij zegt dat het allemaal één grote fout van hem is geweest en dat hij nooit zonder me zou kunnen. Net als dat ik dat niet zonder hem kan. Ik geloof niet dat ik ooit zo'n pijn voelde als dat ik nu ervaar.'
Ik verzin even ter plekke iets hoor, maar zo rek je eigenlijk een seconde of 20 zo veel mogelijk uit.
Hopelijk heb je er iets aan, succes!